بسم الله الرحمن الرحیم

با دین, علیه دین

مدت هاست که سینمای غرب و به خصوص هالیوود در راستای اهداف سیاستمداران و دیدگاه های افراطی به اصطلاح مذهبی آن ها، اقدام به ساخت فیلم هایی با قصد تخریب و یا تحریف ادیان الهی می نماید. اکثر این فیلم ها با پیام هایی روشن و بعضا مستقیم دین را مورد هجمه قرار داده و آن را به سخره می گیرند.

اما در این بین طیف دومی از فیلم ها نیز وجود دارند که به هیچ وجه ظاهری ضد مذهبی ندارند، اما در باطن به تخریب دین می پردازند که به عنوان نمونه می توان به آثاری همچون Immortals و Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull اشاره کرد.
معمولا مخاطب عام در برخورد با طیف اول فیلم ها، می تواند با آگاهی کامل مضمون درون فیلم را درک، و سپس آن را رد و یا قبول نماید و در مقابل آن موضعی مشخص داشته باشد. اما در برخورد با طیف دوم فیلم ها، معمولا قضیه به این سادگی ها نیست و مخاطب عام کمتر متوجه مضمون هدف کارگردان می شود.
در این حالت است که ضمیر ناخودآگاه مخاطب فعال شده و پیام مخفی فیلم را دریافته و تاثیر مطلوب کارگردان بدین شکل در مخاطب شکل می گیرد. از همین روست که برای جلوگیری از پیامدهای منفی ناشی از تماشای اینگونه فیلم ها لازم است تا مخاطب، پیش از دیدن فیلم، تحلیلی درست از آن به دست آورد.

در این صورت است که دیگر خودآگاه فرد نیز متوجه پیام نهفته در لایه های زیرین فیلم شده و برای مخاطب شرایطی معادل تماشای فیلم های طیف اول به وجود می آید که اصطلاحا آن را "واکسینه کردن مخاطب" می نامند.
متاسفانه چند سالی است که در ایران هم ساخت فیلم های طیف دومی، با مضامین پنهانی تخریب و تحریف دین رواج پیدا کرده و هر از چند گاهی شاهد ساخت و نمایش آثاری از این دست هستیم.
یکی از این آثار، فیلمی با عنوان "زندگی خصوصی" است که پس از اکران حواشی زیادی را نیز به همراه داشت. در ادامه متن، به تحلیل محتوایی این فیلم از سه منظر مختلف می پردازیم.